معماران جوان
داشتنت ماضـی بود... آنهــم بعــــــید.....!!معماران جوان
داشتنت ماضـی بود... آنهــم بعــــــید.....!!اتووود کلاسیک ـ پارک دلا ویلت ـ برنارد چومی
اتووود کلاسیک ـ پارک دلا ویلت ـ برنارد چومی
بقیه در ادامه مطلب!
به عنوان بخشی از رقابت های بین المللی، 1982-1983 ، به احیای زمین های متروکه و توسعه نیافته بازار عمده فروشی گوشت ملی فرانسه و کشتارگاه پاریس فرانسه پرداخته شد. برنارد چومی Bernard Tschumiاز بین بیش از 470 شرکت کننده از جمله او ام آ OMA/ رم کولهاوسRem Koolhaas، زاها حدید Zaha Hadid و ژان نوول Jean Nouvel انتخاب شد. چومی برخلاف دیگر شرکت کنندگان در رقابت، پارکی با طرز فکر سنتی ،جایی که چشم انداز و طبیعت نیروهای غالب در پشت طرح هستند ، طراحی نکرد– به عنوان مثال پارک مرکزی Central Park. در عوض او پارک دلا ویلت Parc de la Villette را به عنوان مکانی فرهنگی ،جایی که طبیعت و صنعت –ساخته ی انسان- با یکدیگر به حالت پیکر بندی پایدار و اکتشافی عجین شده ، تصور کرد.
در اوایل دهه 1980 ، بعد از که رئیس جمهور میتران به ریاست جمهوری رسید، پاریس تحت توسعه ی شهری به عنوان بخشی از زیباسازی شهری ، و همچنین ساخت شهر پاریس تحت تاثیر گردشگری بیشتر بود. در سال های 1982-1983، رقابت پارک دلا ویلت جهت توسعه دوباره زمین متروکه بازار گوشت و کشتارگاه که تاریخ آن به سال 1860 بر می گشت، سازماندهی شده بود . برای تصور و طراحی پارک شهری قرن 21 در سراسر 135 هکتار سایت که توسط کانال دلورک Canal de l’Ourcq تقسیم شده، فراخوان داده شد. با بیش از 470 طرح برای پارکی که به بزرگترین پارک پاریس تبدیل خواهد شد ، طرح منتخب – طرح برنارد چومی- نزدیکترین ایده به ایده ی قرن 21 بود ، چون بر تاریخ به عنوان سابقه تکیه نداشت، بلکه به مسائل معاصر و همچنین آینده نگاه می کرد.
پارک دلاویلت برای چومی به معنای پارکی خوش منظره یادآور قرون گذشته نبود ؛ بلکه آن بیشتر یک گستره ی فضایی باز به منظور کشف و بررسی توسط بازدید کننده های سایت بود. چومی میخواست که پارک فضایی برای فعالیت و تعامل شود و بتواند احساس آزادی درون تشکیلات قرار گرفته روی آن را بوجود بیاورد که این می تواند نقطه ی ارجاعی را به بازدیدکنندگان دهد. به عنوان بخشی از کلیت چومی برای وادار به اکتشاف، حرکت ، و تعامل، او 10 مضمون باغها را در سراسر سایت بزرگ گسترده پراکنده کرد که مردم به طور اتفاقی به هریک کاملا واقعی و مبهم برخورد کردند. هر مضمون باغ به بازدیدکننده فرصتی برای استراحت، تفکر و حتی بازی می دهد.
پارک دلاویلت با سه اصل سازماندهی طراحی شده است که چومی آنها را به عنوان نقاط ، خطوط و سطوح طبقه بندی کرد. سایت 135 هکتاری به طور فضایی از طریق شبکه ای 35 نقطه ای سازمان یافته است یا آنچه چومی آنرا فولی follies -سازه تفننی- می خواند. مجموعه ای از سازه های تفننی کیفیتی ابعادی و سازمانی به عنوان نقطه ای برای ارجاع به پارک می دهد. ماهیت تکراری هریک از سازه های تفننی ، اگرچه هرکدام متفاوت و منحصر بفرد است، اما به بازدید کنندگان اجازه حفظ حس مکان از طریق پارک بزرگ را می دهد.
خطوط چومی اساسا مسیر تعیین شده ی اصلی حرکت در سراسر پارک هستند. بر خلاف سازه های تفننی، مسیرها از ساختار سازمان یافته ای پیروی نمی کنند ، بلکه آنها یکدیگر را قطع نموده و به نقاط مختلف جالب در پارک و مناطق شهری اطراف هدایت می شوند.
از 135 هکتار، 85 هکتار به فضای سبز اختصاص داده شده است ، که به عنوان سطوح طبقه بندی شده است. فضای باز سبز بزرگ به فضای پاریسی ها ، تعامل، بازی ، استراحت و تجمع می دهد. فضای باز به طور معمول برای تجمعات بزرگ استفاده می شود و حتی در تابستان به سینمای سر باز بزرگ تبدیل می شود.
اگرچه سنتی ترین پارک های زیبا برنامه ریزی نشده است و معمولا برای تعریف و بیان استفاده کننده ها معنی می شود ، معمولا شباهت اندکی از فعالیت های مورد نظر وجود دارد. با این حال ، پارک دلا ویلت چومی به عنوان یک فضای تعریف شده توسط کاربر که به طور کامل برای بیان افتتاح شده، تصور شده است. هریک از سازه های تفننی دیکانستراکتیویستی، مراکزی برای برنامه های خصوصی هستند. اگرچه هر سازه تفننی منحصر بفرد و به طور رسمی متفاوت است، اما هیچ برنامه ی طراحی شده ای وجود ندارد و فقط فضاست که فعالیتی را می پروراند. فقط تا همین اواخر برخی از سازه های تفننی به رستوران ها ، ادارات و مراکز اطلاعاتی پارک تبدیل شده اند.
پارک دلاویلت اغلب به دلیل بیش از حد بزرگ طراحی شدنش، بدون در نظر گرفتن مقیاس انسانی مورد انتقاد قرار گرفته است و بحث می شود که درونش یک فضای تهی موجود است که در نظر ندارد تاریخ را از سایت و یا بافت های اطراف بگیرد . با این حال با چنین سایت بزرگی و ظاهرا مقیاس خارج از ارتباط با انسان، آن به یک رویکرد تحلیلی و مفهومی تبدیل میشود. به راهی که انسان حس می کند درون محیط شهری بزرگتری قرار گرفته است. این پارک تقریبا تکراری گمراه کننده از زندگی شهری هست جایی که انسان در محیطی گرفتار شده است که احساسی انسانی برای همساز شدن با تعداد بیشتر مردم را برطرف می کند. تنها هنگامیکه بازدید کننده تصادفا در امتداد یک سازه ی تفننی یا یک باغ است مقیاس کاهش یافته و بازدیدکننده قادر است که خود را در زمینه ای بزرگتر ببیند. همانطور که در یادداشت های مانهاتان چومی 1976-1981 به نظر می رسد پارک دلاویلت جلوه ای مهم از زندگی شهری و فعالیتهایی است که در آن فضا ، رویداد و حرکت همه به نظامی بزرگتر همگرا می شوند.
معمار:برنارد چومی ؛ مکان:پاریس، فرانسه ؛ سال پروژه: 1984-87
|
