خانه فارنزوورت

معمار:لودویگ میس وان درروهه
معماری:خانه فارنزوورت

بقیه در ادامه مطلب!

لودویگ میس در 27 مارس 1886 در شهر آخن آلمان به دنیا آمد. وی نام مادرش وان در روهه van der Rohes را بعدها به نامش افزود و گفت: هر کس که میس بگوید باید وان در روهه را نیز بگوید.

وی بعد از تحصیلات در مدرسه حرفه ای در رشته بنایی در سال 1901 به عنوان طراح تزئینات مشغول به کار شد. در سال 1905 به برلین رفت و در اداره ساختمان منطقه Rixdorf مشغول به کار شد و بعدها در دفاتر مختلف معماری کار کرد. 

در کنار کار نیز وی به تحصیل در هنرستان هنر مشغول به تحصیل شد. از سال 1908 تا 1912 در دفتر معماری Peter Behrens کار کرد. در شروع دهه 20 طرح هایی برای ساختمان های بلند مرتبه با نمای شیشه ای و ایده هایی برای میادین مختلف شهر برلین داشت. طرح های وی برای ویلاهای شهری نیز به مرحله اجرا در آمد.

Mies van der Rohe's Pavillion, Barcelona

در سال 1926- 1927 او اولین مشاور و بعد مدیر هنری نمایشگاه ً آپارتمان ً که توسط ورک بوند Werkbund در شهر اشتوتگارت آلمان برقرار شده بود شد. در سال 1927 بمدت 10 سال با معمار داخلی بنام Lilly Reich همکارشد. در سال 1929 میس وان در روهه برای طراحی غرفه آلمان در نمایشگاه جهانی بارسلونا برگزیده شد و برای این نمایشگاه یک مبل چرمی نیز طراحی کرد.

خانه فارنزوورت

واضح است که میس ون در رو و کارفرمایش دکتر ادیت فارنزوورت روابطی رومانتیک داشتند و گهگاهی با همدیگر،سایت این پروژه را بازدید می کردند،داستان چنین ادامه می یابد که روزی میس از ادیت خواست تا بر روی ایوان بالا آمده ی خانه ی نیمه کاره بایستد تااینکه بتواند او را ببیند.ادیت از ایوان بالا رفته و لبخند می زند،میس می گوید:خوب شد،من فقط می خواستم مقیاس ساختمان را چک کنم.خانه بیشتر برای میس طراحی شده بود تا برای ادیت،چرا که فرصتی طلایی برای ساخت معماری ایده آلش فراهم کرده بود.یک ساختمان کامل و چکیده ی سبک خود او.تمامی شرایط مهیا بود،یک سایت بزرگ مسطح جنگلی،همراه یک رودخانه،یک توزیع برنامه ی مختصر و یک کارفرمای ثروتمند مجرد که می توانست بر وی تحکم کند.

خانه ی فارنزوورت،انتهای دورانی است که میس در آن کلیه ی امکانات پویای ترکیب بندی مدرن را تنها برای بازگشت به نقطه ی آغازش،با آرامش و رسمیت سبک نئوکلاسیک امتحان کرد.تقریبا تمامی ساختمان های بعدی میس،به صورت گونه هایی در زمینه ی طرح فارنزوورت دیده می شوند.عدم تقارنی سیال ومصالح متظاهر پاوویلیون بارسلونا و خانه ی تاگندات همگی کنار گذاشته شدند.از اینجا به بعد این قاب فولادی است که به عنوان نظام معماری کلاسیک حکم فرمایی می کند.سقف ها و کف ها،مستطیلی بوده و صفحات مسطح ظاهرا همانندی هستند که نه در بالا،بلکه میان چهار جفت ستون فولادی معمولی با مقطع H شکل قرار گرفته اند.کنسول هایی در هر انتهای ساختمان وجود دارند و صفخه ی کف ،1.5 متر بالاتر از زمین سیل خیز قرار گرفته است.یک دیوار شیشه ای با کمترین فریم،حدود دو سوم از فضای میان صفحات را محصور می کند و ایوانی باز در یک انتها باقی می گذارد.صفحه ی سومی کوچکتر اما دارای تناسبات دو صفخه ی دیگر،در تراز پایین به عنوان تراس ورودی تعبیع شده است.پله های عزیض و کم تعدادی،تراس را به محوطه و به ایوان مرتبط می سازند.داخل طرح یک ساختمان کوچکتر در داخل حجم کلی،فضاهای خدماتی را در بر گرفته است،یک آشپزخانه،دو حمام و یک اتاق تاسیسات،هیچ دیوار ثابت دیگری وجود ندارد.این توزیع برنامه ی مختصر،کل عملکردهای ساختمان را در بر می گیرد.هر چیز دیگر یک پیرایش محسوب می شود،به طور مثال عدم تقارن ظاهری ترکیب بندی کلی (ارتباط میان صفحه ی کف و دیوار شیشه ای محصور کننده یا ارتباط میان خانه و تراس) در بازدید های دقیق تر،تقارن های روی هم افتاده ی پیچیده ای در تزکیب با ستون ها را نشان می دهند.

در نگاه به جزییات ساختمانی،می بینیم که جرزها و نازک ترین زوارهای فولادی،قطعات بزرگ شیشه ای را به مربع های کاملی تبدیل می کنند،همچنین مشاهده می شود که تمام کف ها در داخل و خارج از بنا ،با یک سنگ تراورتن سفید خاص سنگفرش شده است و همچنین درمی یابیم که دیوارهای چوبی داخلی در هسته ی خدماتی،از سقف کمی پایین تر آمده اند تا وحدت فضایی نشیمن حفظ شود.

به گفته ی شخص میس،این خانه حقیقا یک ساختمان بی نقص است،اما بسیار بیش از هزینه ی تخمین زده شده برای آن،هزینه در برداشت و زندگی در داخل آن کمی دشوار بود.در زمستان گرمایش کفی،باعث میعان بخار در کفمی شد و در تایستان،داخل بنا به شدت گرم بود و استفاده از توری در ایوان به خاطر پشه ها اجتناب پذیر بود که شفافیت کل طرح را از بین می برد.

نهایتا ادیت فارنزوورت خود را مغبون احساس کرد و صورت حساب میس را پرداخت ننموده او را به دادگاه کشاند و کل داستان با ناراحتی طرفین به پایان رسید.

وی در سالهای 1930 تا 1933 به عنوان آخرین مدیر باوهاوس در دسائو و برلین بود. در سال 1938 به امریکا مهاجرت کرد و تا سال 1958 مدیر انستیتو تکنولوژی الینویز Illinois Institute of Technology بود و یک دفتر معماری در شیکاگو نیز تأسیس کرد.

وی طراحی ساختمان های بسیاری را به عهده داشت که در معماری دهه بیست تأثیرگذار بود. از طرح های مشهورش Lake-Shore-Drive-Appartments در سال 1952، Crown Hall در سال 1956 در شیکاگو و Seagram Bilding در سال 1958 در نیویورک و گالری ملی در شهر برلین در سال 1968 بود. وی در 17 آگوست 1969 در شیکاگو از دنیا رفت.