اقامتگاه مالین

معمار:جان لاتنرمعماری:اقامتگاه مالین

بقیه در ادامه مطلب!

جان ادوارد لاوتنر متولد ۱۹۱۱ در میشیگان، معمار آمریکایی تبار قرن بیستم بود.او را بخاطر طراحی ساختمانهای با طرحهای عصر فضایی در جنوب کالیفرنیا می‌شناسند.

جان لانتر اکثر عمر خود را در لس آنجلس گذراند و بیش از صد خانه در جنوب کالبفرنیا طراحی کرد،اگرچه وی علاقه ی چندانی به این نواحی نداشت.او دوران کارآموزی خود را نزد فرانک لوید رایت سپری کرد و پس از مدتی به یک معمار ارگانیک و نه معماری سطحی که تنها تصاویری می سازد تبدیل گشت.هالیوود نگاهی قابل توجه به اقامتگاه مالین داشته و از این خانه در فیلم های متعددی مانند فرشتگان چارلی و بدلکار استفاده شده است.

John Lautner’s Celebrated Homes

garcia house

اقامتگاه مالین

اقامتگاه مالین واقع در تپه های هالیوود به دلایلی نامعلوم گاهی به اسم شموسفر یا همان لایه ی بالایی اتمسفر نامیده می شود،نامی علمی که برای خانهی ای شبیه بشقاب پرنده مناسب است اگرچه این یک طرح تخیلی و مربوط به آینده نبست.کارفرمای این طرح که یک مهندس هواپیمایی جوان بود این نکته را دریافته بود که طرح این خانه باید طراحی عملی برای استقرار ساختمان در سایتی با شیب تند باشد.

رینر بنهام در کتاب خود به نام لس آنجلس،معماری چهار اقلیم تکنولوژی های مختلف ساخت زمین های ارزشمند اما مشکل برای ساخت دامنه ی تپه های شمال شهر را بررسی کرد.دو روش متعارف وجود داشت،یکی اینکه زمین می توانست به روش خاکبرداری و خاکریزی به صورت سکویی تخت درآید،یا اینکه خانه می توانست بر روی یک شبکه ی آزاد از تیر و ستون های فلزی،ارتفاع خود را تنظیم کند.

طرح اقامتگاه مالین هر دو روش را رد کره و به جای آن ها ساختمان را بر روی یک ستون عظیم بتنی بنا نهاده است،این ستون عمیقا در داخل زمین فرو رفته است.اما در عوض خط شیب صخره،آب های جاری روی تپه و حتی پوشش گیاهی آن،دست نخورده باقی مانده است.هزینه ی سلخت خانه با این روش،تقریبا نصف هزینه ی راه خل متداول با دیوارهای حائل و زه کشی های زیرزمینی بود.

خانه پلانی هشت گوش داشته و یک طبقه می باشد،کف خانه با دستک های قطری فولادی بر روی ستون مرکزی تکیه دارد.ستون بتنی مرکزی به جای اینکه تا سقف ادامه پیدا کند،در تراز کف خانه متوقف شده است.در مرکز سقف،جایی که باید ستون بتنی ادامه پیدا می یافت،یک نور سقفی دایره ای شکل،مرکز این پلان نسبتا عمیق را روشن می کند.سازه ی فوقانی از فولاد و چوب ساخته شده است.بتن می توانست از نظر معماری سازگارتز باشد اما سازه را سنگین می کرد و استفاده از آن در ناحیه ی زلزله خیز پرمخاطره بود.دستک های فولادی،انتهای تیرهای کف را که از ستون بتنی مرکزی منشعب شده اند با کمک تیرهای کششی محیط پلان مهار می کند.سازه ی سقف از قاب های پرتال خمیده ای از جنس چوب های چند لایه که از انتهای دستک های فولادی شروع شده و به دور رینگ نورگیر مرکزی ختم می شوند،تشکیل شده است.

بنابراین کل معماری داخلی این ساختمان ،فضایی بدون ستون و انعطاف پذیر است که نیمی از آن توسط پلان بازی از فضاهای آشپزخانه،ناهارخوری و نشیمن با شاه نشینی شومینه دار،همراه با فضایی برای نشستن در میان پلان و درست در زیر نور سقفی اشغال شده است.نیمه ی دیگر مانند تکه های یک کلوچه ،به اتاق خواب ها تخصیص داده شده است.برای بهبود تناسبات اتاق ها،اصلاحات کوچکی بر روی آن ها انجام شده است.رفتار سازه ای محیط پیرامون پلان،یعنی جایی که کف خانه در تقاطع با بشقاب سر و ته سقف خانه قرار می گیرد کاملا متفکرانه طراحی شده است.پنجره ها برای کاهش اثر دورانی کل فضا در میان قاب های پرتال،به داخل فضا حرکت کرده اند اما در یک مقطع ،پانلی شیشه ای،پایین تراز آستانه ی پنجره آورده شده است تا بتوان محل پارک اتومبیل را مشاهده کرد.

تنها سوالی که باقی می ماند،نحوه ی دسترسی به این ساختمان است.یک پل باریک از بالا،میان زمین طبیعی تا ورودی خانه در نزدیکی آشپزخانه کشیده شده است و این در جایی است که دیوار بیرونی برای شکل دادن یک بالکن عقب نشینی کرده است.بازدیدکنندگان از زیر ساختمان وارد یک آسانسور روباز می شوند که شیب زمین را با یک مسیر ریلی کوچک طی کرده و با عبور از زیر خانه به انتهای پل در سمت زمین طبیعی آن می رسد.