خانه ی شرودر

معمار:'گریت ریتولد
معماری:خانه ی شرودر

بقیه در ادامه مطلب!

جهانی را تصور کنید که تنها صور موجو آن،خطوط و صفحات شناور هستند،همگی در زاویه ی قائمه بوده و تنها رنگ های موجود،سیاه،سفید،قرمز،آبی و زرد هستند،به عبارت دیگر یک نقاشی سه بعدی وسیع توسط موندریان نقاش معروف آلمانی سبک کوبیسم و نئوپلاتیسیسم خانهی شرودر نمونه ی کوچکی از این جهان است،یک قطعه از شهر یکپارچه ی آینده که در آن زندگی و هنر نهایتا یکی شده اند.این تصور گروه دو استیل از نقاشان پیشرو و طراحانی بود که پس از جنگ جهانی اول در هلند کار می کردند.اعضای این گروه تئو ون دویسبورگ، جی جی پی اود، رابرت ونت هوف و البته پیت موندریان بودند.

گریت ریتولد همکار طراحی خانه ی شرودر،در سال 1919 به عضویت گروه دو استیل در آمد.او اساسا طراح مبلمان بود و در سال قبل از این طراحی،یک مبل راحتی چوبی بنیادگرا طراحی کرده بود که رضایت بخش نبود.این مبل راحتی،رنگ نشده بود،اما زمانی در اوایل دهه ی 1920 با طرح رنگی از موندریان با نام مستعار صندلی آبی - قرمز به دنیای هنر معرفی شد.

Red Blue Chair

Housing Block Erasmuslaan 9 Utrecht The Netherlands Gerrit Rietveld 1931 

خانه ی شرودر

ریتولد به غیر از طراحی مبلمان،تعداد کمی مغازه و فضاهای داخلی خانه های آپارتمانی را طراحی کرده بود،ولی خانه ی شرودر اولین ساختمان کامل او بود.کارفرمای این طرح تروس شرودر یک دارو ساز تجربی،اما با روحیه ای خلاق و ذاتا دوست دار هنر بود،هنگامی که همسرش (که وکیل بود) در گذشت،تروس شرودر تصمیم به آغاز زندگی جدیدی در خانه ی جدید با سه فرزند جوان خود گرفت.احتمالا ریتولد در آن زمان روابطی عاطفی با وی برقرار کرده بود.در غیر اینصورت،این روابط در هنگام مشارکت در طراحی خانه به وجود آمده بود.زمین پروژه کاملا معمولی بود،یک قطعه ی باقیمانده ی ، در انتهای ردیف خانه های تراسی آجری،اما در حومه ی شهر بود و و دید و منظر مناسبی به اطراف داشت،این منظر اکنون توسط شاهراهی مسدود شده است.

خانه ی شرودر اگرچه دارای دیواری مشترک با آخرین خانه از سری خانه های تراسی است،کاملا به همسایه ی خود بی توجه است،گویی پیام ساختمان این است که آینده فرا رسیده و گذشته خارج از موضوع بحث است.این طرح نه تنها متشکل از دیوارها و سقف ها،بلکه صفحات مستقیم انتزاعی (آبستره)، در فرم های عمودی یا افقی و به رنگ سفید یا خاکستری می باشد.این صفحات چنان که ممکن است تصور شود از بتن نبوده،بلکه از آجر و چوب پرداختی ساخته شده اند.

صفحات به نظر شناور می رسند،خصوصا جلوی بالکن رو به جنوب شرقی و سقفی در بالای کنج شرقی که کاملا پوشیده از شیشه است.گویا عناصر خطی مانند جرزها،بندکشی ها،قاب در و پنجره و ستون های فلزی،به طور بارزی رنگ شده اند (سیاه،قرمز و زرد) تا نشان دهنده ی ساقه هایی باشند که صفحات ساختمان از آن بالا آمده اند،پنجره ها پوسته هایی از شیشه هستند که میان صفحات کشیده شده اند.قاب های لولایی تنها در دو حالت می توانند تنظیم شوند،باز یا بسته به صورت قائم

هیج تمایزی میان فضاهای داخلی و خارجی وجود ندارد.صفحات و خطوط قسمت های خارجی،مانند فضاهای داخلی ساختمان،سطوح خالص رنگ شده ای هستند که هیچ پرده یا فرشی در کنار آن ها وجود ندارد.مبلمانی که اکثر آن توکار طراحی شده است با همان زبان رسمی سخن می گوید.گنجه ها دو برابر تیغه های جداکننده هستند،میزها ادامه ی طاقچه ی پنجره ها بوده و تخت ها تشک هایی مسطح و جعبه مانند هستند.پلان در طبقه ی پایین،کاملا مطابق آداب و رسوم است و با دیوارهای باربری که شکل دهنده ی اتاق هایی متمایز طاحی شده است،اما در طبقه ی اول یک سیستم مبتکرانه از پارتیشن های لغزنده،فضا را به نشیمن روزانه و یا به مکانی برای تفریح و سرگرمی تبدیل می کند.

این پروژه اثری هنری محسوب می شود اما به عنوان یک خانه نیز به خوبی عمل می کند و تروس شرودر تا مرگ خود در سال 1985 در آن زندگی کرد.هم اکنون این ساختمان هم به عنوان یک بنا و هم به عنوان تصویری نمادین و خاطره ای هنری و در خشان جلوه می کند.این تصور دیری نپایید و پایان آن در سال 1924 آشکار شد،هنگامی که موندریان با ون دویسبورگ به دلیل اینکه جرات کرده بود خطوط اریب در نقاشی هایش به کار ببرد اختلاف نظر پیدا کرد.